هر قطعه‌ای در کامپیوتر، به لطف قطعات اصلی که از قبل برنامه‌ریزی آن ها انجام شده کار می‌کنند. نبود قطعاتی مانند مادربورد عملا قطعه‌های دیگر را بلا استفاده میکند و وجودشان معنایی ندارد. ولی اکثرا این برنامه ریزی‌ها توسط قطعات ریز تری انجام شده و در واقع عامل اصلی آن ها می‌باشند. در میان این قطعات، BIOS یا Basic Input/Output System نقش مهم‌تری را نسبت به دیگران دارد.
بایوس، برنامه‌ای است که ریزپردازنده کامپیوتر برای راه‌انداری سیستم‌های خود پس از روشن شدن از آن استفاده میکند. جریان داده‌ها را میان سیستم‌عامل و دستگاه‌های متصل شده‌ی کامپیوتر ، مانند هارد دیسک ، آداپتور ویدیو ، صفحه کلید، چاپگر و موس مدیریت میکند.
تاریخچه‌ی BIOS
اصطلاح بایوس برای اولین‌بار در سال 1975 توسط دانشمند کامپیوتر آمریکایی، گری کیلدال ابداع شد. در سال 1981 در اولین کامپیوتر شخصی IBM گنجانده شد و سپس در سال‌های بعد، به سایر رایانه‌ها افزوده و پس از مدتی به بخش جدایی ناپذیر آن تبدیل شد.
موارد مورد استفاده در BIOS
کاربرد اصلی بایوس، واسطه بودن آن بین سیستم عامل‌ها و سخت‌افزار هایی که بر روی آن اجرا می‌شود می‌باشد. از نظر تئوری همچنان میان ریزپردازنده و اطلاعات دستگاه های 0 و 1 جریان ایجاد کرده است. با این وجود در شرایط خاصی ، امکان ترتیب دهی داده ها به صورت مستقیم از دستگاه هایی مانند کارت‌های ویدیو به سمت حافظه را دارد.
BIOS چگونه کار میکند؟
بایوس همراه با کامپیوترها به عنوان سیستم عامل بر روی تراشه های مادربورد شناخته می‌شود. یک حافظ فقط خواندنی یا read-only بوده و برنامه ریزی آن در EPROM صورت میگیرد. هنگامی که کاربران سیستم خود را روشن می‌کنند، ریزپردازنده ها کنترل برنامه ها را به بایوس داده و همزمان آن را به EPROM منتقل میکند.
وقتی بایوس کامپیوتری را بوت میکند، در مرحله اول جایگاه داده هارا تعیین کرده و سپس موارد مورد نیاز و عملیاتی را بررسی میکند. در واقع هر قطعه‌ی سخت افزاری که حاوی فایل و داده ای برای راه اندازی کامپیوتر داشته باشد، بوت خواهد شد. پس از آزمایش عملکرد بوت سیستم، بایوس سیستم‌عامل یا بخش‌های کلیدی آن را از یک هارد دیسک در رم بارگیری میکند.
دیدگاه خود را بنویسید